Beddua

Korkarım ben bedduadan, en büyük düşmanıma (var mı öyle biri?!?) bile etmem. Bir şekilde negatif elektriğin yayılacağını, beni ya da sevdiklerimi de etkileyeceğini düşünürüm. Ama içim yanar bazen. Bazı şeyler dilimin ucuna gelir, tutarım kendimi. Zihin dilden daha önde ya, engel olamam işte düşüncelerime. Ve o zaman birisine, birilerine birşey olursa kendime şaşarım, korkarım kendimden.

Bugünlerde bu durumu sık sık yaşıyorum. Kendi minicik dünyamda değil de, daha büyük çapta hissediyorum. İçim yanıyor. Yetsin artık diyorum. Beddua etmiyorum. Ama akıl, vicdan...bunlar adaletli dağıtılmış olsun insanlara diyorum. Kısasa kısas olmasın diyorum için için...birileri hepten delirmesin...insanlar sevdiklerini kaybetmekle sınanınca tümden akıllarını yitirmesin...

Çok naifçe belki bunlar. Ama işte bunları hissediyorum.

Biranda